Önce seni görmezden gelirler, sonra seninle dalga geçerler, sonra seninle savaşırlar, sonra kazanırsın.
Hiçbir kabilenin, değil yabancılara, birbirlerine bile yurtlarını satmaya hakkı yoktur. 
_____________________
*
futbolun köşeleri
Top yuvarlaktır ama futbol köşeli. Bundan dolayı, kendi takımımızı destekleriz. Bundan dolayı, kendi tribünlerimize bakarız. Kimsenin gazına gelmez, kimseye de gaz vermeyiz. Top yuvarlak ama futbol köşeli ki köşelerimiz vardır, yuvarlanıp gitmeyiz. Kendi göbeğimizi kendimiz keseriz, kimselerden medet ummayız, köşe başlarını tutma telaşında da olmayız, kendi köşemiz bize yeter, biz oradan da mücadele ederiz. Top yuvarlak, ama futbol köşeli. Ve fakat futbol bir köşe kapmaca değil, en azından bize göre değil. Köşeyi dönmediğimiz için ve bunun da peşinde olmadığımız için gösterimizi statta ve bez parçalarına bir anlam kazandırarak yaparız. Köşeli kesilmiş kâğıt parçalarını savururuz ki onları kendi ellerimizle küçük küçük köşeleriz. Nihayetinde top yuvarlak, evet ama futbol köşeli
*
1 Mayıs
1886da, de ki zamansız bir mesaide
Dünyanın öteki ucunda da biz köleler
Yani paryalar, vaktiyle işe koyulan köyler, şekerkamışı tarlalarında
Bozkırın mujikleri işte orada kanını gömleğine silenler
Heyhat, İşbirlikçiydi demiryolu ve işçileri elleri demir sopalı, tüfeği winchester
Ama bir kavim topraktan doğar gibi sesiz sedasız inip sokaklardan
Hani zinciri kayıptan saymayanlardan-
Meydanlardan mezarlıklara
Altı iş gününe ve gün on iki saate
Çalışmaya değil sade, bildiğin göz göre göre ölmeye karşı iş bırakmıştık;
Bir ben, bir makineci, bir madenci, bir kürek mahkûmu, bir demirci
Fabrika dumanı, çamurlu sokaklar, aç doğan çocuklar
Keşke yalnızca yoksul olsaydık, diyen liman işçileri
Nedir çıplak yumrukla dövüşmek?
1 Mayıstı…Kolay olmaz aç sınıfa hakikatte tok olduğunu izah etmek.
Kanlı akşamlardı, güneşin kızıl saatlerinde
Günü işçiler ter, kadınlar gözyaşı, zulmün kalesi kan ile yıkardı.
Üç kez daha doğunca güneş sonraBir pusu fabrikasında akbaba grev kırıcılar -ki anneleri
Beddua ettiler kendi kendilerine doğurunca öylece sefil bir zürriyeti
Ve öldürülünce dört işçi
Biri bendim, beriki taşçı, diğeri matbaa işçisi
Ötekisi adı bile anılmayan bir zeytin tanesi…
Tarih öylece mi yazar kendi gölgesinden doğan devleri
Veya tek göz evlerin, tütemeyen bacaların, iki lokmanın ağıtını?
Ben uyurken, tay büyürken, ekinler göverirken Taksimde,
Bir ölüm yokuşu, kanlı pazarda bir panzer,
Masum değildir büyük şehirlerin otel odaları
Sonra resmiyetin silah sesleri,
Onlar güneşin çocuklarıydı, gördüler linçi, sıcak namlularda buz gibi mermileri
Ahmet Aleksandro Ali Fuat Bayram Beyhan Dilan Hacer Hamdi Hasan Hatice Jale Kadir Sibel Ziya…
Daha sürgün veren ne çok Filiz vardı,
Ama gün gözünde, kan izinde ömrümüzle su duruldu
Tam da tunç devrinden geçerken taç çatladı gök yarıldı
Yaralı Dizde Siyular da kırık oklar, donmuş parmaklarla not düşmüştü tarihe,
Bir ulusun direnci ilk orada kırıldı.
*
**
**
**
**
Alternatif Blogroll
*
Futbolu Adanaspor'la Sevdik
Futbolu biz sokak aralarında sevdik; taş girmiş avuçlar, parçalanmış dizlerle. İki portakal ağacını kale yapıp sevdik, kâğıtlardan toplar öbekleyerek.
Televizyondan otuz saniyelik özetlerle, daha çok radyodan sevdik örneğin Orhan Ayhan, Tansu Polatkan bağlanırken İstanbul’dan, İzmir’den, TRT’den… Onlar en tarafsız halleriyle bile taraf olarak anlatırken maçları biz daha çok bilenmiş bir keskinlikle “en taraf” olarak sevdik.
Pırasa Tarlasında, Yapı Meslekte, Yeşilevlerde, Şakirpaşada, Köprüköyünde, Milli Mensucatta, Emekte, Mıdıkta, köy sahalarında, meralarda kavga dövüş sevdik futbolu.
Bir elektrik direğine veya eski zaman evlerinden birinin kerpiç duvarına sabitlenmiş Çukurovaspor, Güneygençlik, Rayspor, Kanalgücü, Garipspor, İdmanyurdu, Fırtınagücü maç ilan tahtalarıyla sevdik.
Her golü kavgalı tarla, arsa maçlarıyla sevdik, bazen sonsuz ovanın bir kıyısında.
At arabalarının üzerinde deplasman yolculuklarıyla, kelle başı 25 kuruşa kendi öz kaynaklarımızla sevdik, sponsorsuz; orlondan yapılmış iki yıkamada şekli kaçan ama rengi duran formalarla…
Mahalle, köy turnuvalarına hatta yakın ilçelere, şehirlere giderken sevdik şu futbolu.
Cik Hüseyin’le, Pusu Yusuf’la, Domdom Ali’yle, Şehmuz’la, Veysel’le, Baston Sülo’yla, Emrullah’la, Cemil’le, Özbey’le omuz omuza karşı karşıya sevdik.
Pele’yle efsanesini duyduk ama Maradona’yla “Allah’ına kadar sevdik” futbolu.
Sonra silik soluk hayallerde Miliç’le, Velkoviç’le, Peroviçle, Vedatlarla, Timuçinlerle, Reşitlerle; derken jilet gibi bir hafızayla Kayhanlarla, Feyzullahlarla, Ümitlerle, Ali Beykozlarla, Sabotiçlerle, Altanlarla daha çok sevdik futbolu.
Ki biz aslında Adanaspor’la, futbolu Adanaspor’la sevdik.
20 Mart 2009
*
*
zeytin'e güzelleme
önce zeytin ağacı vardı
sonra dağlar oldu tepeler çıktı göller doğdu
zeytin ağacı zaten vardı
evrilirken kuş
mırlarken kedi kabuklanırken böcek rakının yanında balık
efkarlanırken insan
orada duruyordu nuh'tan evvel de vardı binlercesi
sonra ovalar oldu vadiler rüzgarlı bayır
asma bahçeleri de vardı efendimiz dionyzos turuncu ilah
şu koca oyun tanrısı
zeus bile sonra idi morpheus demeter afrodit en son hades geldi
sonra bağbozumu oldu şenlikler
meşe gürgen çınar sedir
servi çam hep zeytin'den sonra geldi
ki şuracıktaydı kendisi
aşk ölüm neşe keder kağıt kalem mühür
mürekkep de sonra geldi sonra geldi
önce zeytin ağacı vardı
ötekiler sonra geldi
Yazar: Editor
Herkes dipomasını göstersin.
Olanı göstersin.
İlkokul
ortaokul
lise
üniversite
fark etmez.
İcap eden gösterilsin...
Bakanlar
milletvekilleri
parti başkanları
müdürler
öğretmenler
kamunun alayı
resmi olan olmayan.
Herkes bir ehliyet hükmünde olan o diplomasını göstersin.
Olmayan diplomaya var diyen de
doğal olarak gösteremediği için
istifa etsin.
Yani hiçbir takım
diplomasız hoca çalıştıramasın kuzen.
Kural neyse o!
